Hissetmek

Bir çocuk sahibi olmak, anne baba olmak son derece ciddi bir karar bunun aksini söyleyebilecek kimse olduğunu sanmıyorum.
Olayın ciddiyetini bir üst seviyeye taşıyan şey ise hissetmek.
Temmuz sonunda test çubuğunda çift çizgiyi gördüğümde dünyanın en mutlu insanlarından biriydim, 4 hafta sonra kalp atışını hissettiğimizde mutluluğumuz katlandı, her şeyin yolunda gittiğinin işaretiydi kalbinin atıyor olması. Ultrasonda o karaltının içinde yanıp sönen noktayı görmek içimizi rahatlatmıştı doğrusu.
Birkaç hafta sonra kelebek işaretini gördük en basit anlatımla gelişimin sorunsuz gittiğinin işaretiymiş bu.
Defalarca ultrasona girdi Evrim, her defasında biraz daha büyüdüğünü gördük Deniz’imizin, hatta son muayenede 200 gram olduğunu öğrendik gittikçe büyüyordu hanımefendi.
Ama bu zamana kadar yaşananların hiç biri dün gecenin yerini tutamaz. Dün gece küçük hanımın tekmelerinden birini hissettim.
Tarif etmenin bir yolu yok sanırım elim Evrim’in karnındayken ufacık minicik bir hareket geldi sonra bir tane daha.
Acaba bir “merhaba” mıydı yoksa “annemi paylaşmaya hazır değilim uzak dur lütfen” işareti mi? Her ne olursa olsun onu orada hissetmek harikaydı, sanki tüm süreç yeni baştan başlamıştı.
Şimdi heyecanla o tekmelerin daha sert geleceği günleri beklemeye başladım, gece uykudan uyandırması için sabırsızlanıyorum.